Scheiden doet lijden…
De Helende Reis voor kinderen als hulpmiddel

“… Ik was altijd al bang dat mijn ouders uit elkaar zouden gaan. Toen dat werkelijk gebeurde, was het nog erger dan ik had kunnen voorzien. Ruzie, geschreeuw, of janken… En niemand die tijd voor mij had… “
Simon vertelt zijn verhaal, een beetje onbewogen en praat zacht voor zich uit… Hij is nu 18 jaar, de scheiding is al weer bijna 10 jaar geleden. “ Ik kon bij niemand terecht. Ze waren te druk met hun eigen emoties. Boos als mijn moeder kon zijn, en dan weer poeslief naar mij… Ik trok me terug en praatte met mijn knuffels.  Die luisterden tenminste. Ik snap het nu wel , maar het gat was zo diep waar ik in viel…”
Hij is nu bij me voor coaching met de Helende Reis, omdat hij tegen van alles aanloopt. Depressieve gevoelens heeft hij vaak. Hij voelt zich alleen. Hij doet eindexamen Havo voor de 2^e keer dit jaar, en voor het zelfde geld zakt hij dit jaar weer.
In de Helende Reis komen de volgende overtuigingen naar boven: “ik kan op niemand vertrouwen”,  en “ik moet het alleen doen in het leven”.

Het leven  van Eddy (16) is niet minder zwaar verlopen. Hij ging na de scheiding “in verzet”. Op stap met vrienden, jointjes, niet aan afspraken houden, boos, vooral naar zijn moeder. Zij komt in de praktijk voor zichzelf. Haar zoon wil toch niet mee. Dat is een goede beslissing. Een Helende Reis werkt alleen maar als je daar zelf voor kiest.
Ik denk dat als moeder haar pijn en verdriet en zeker ook haar angst en schuldgevoelens, in de ogen kan kijken en die vervolgens los kan laten, dat haar uitstekend zal helpen in het contact met haar zoon. Ze zal veel meer ruimte ervaren. Het lijkt alsof Eddy nu steeds weer reageert op haar “zwakte”. Hij  noemt haar watje, loser. Dat is heel pijnlijk voor haar…

En het verhaal van Anneke (15). Zij is de pestkop op school. Ook naar haar jongere zus kan ze er wat van. Er zit heel veel boosheid in haar. En ze heeft ook weer spijt van haar gedrag. Dan vindt haar moeder briefjes, het spijt me… of wie houdt er nu van mij?  Moeder weet niet meer hoe zij haar dochter kan bereiken. Daarom komt ze bij mij. Dan kan ze in ieder geval haar eigen pijn en angst voor de toekomst verwerken. Dat zal haar zelfverzekerder maken.

En dan Joos (13), zij is een eetprobleem aan het ontwikkelen. Vinger in de keel, of heel weinig eten… Haar vader woont tijdelijk op de flat van een vriend.
Dat wordt een happy end dankzij de 2 Helende Reizen die zij zelf doet, haar moeder doet er ook 2 en vader 3. Daarna kunnen ze het zelf weer aan. Ze vinden elkaar weer. Als ik na een jaar informeer hoe het met ze gaat, blijkt dat het gezin weer herenigd is en is de rust weer gekeerd.

Waarom gaan mensen scheiden, ondanks dat ze gek op elkaar waren?

Je relatie krijgt heel wat te verduren als er kinderen komen.
Hectische tijden breken aan van gebroken nachten, zoeken naar jouw weg daarin en eigen wiel uitvinden… Er is weinig tijd voor leuke avondjes samen.
Als de kinderen er nog niet zijn, kun je heel goed invoelend reageren naar je partner. Die gesprekken zijn dan nog vrijblijvend. Pas als de kinderen geboren zijn, wordt het serieus. Dan ga je jouw eigen ideeën nastreven en uitvoeren. Tot dan toe was je je misschien niet eens bewust van die ideeën en zaten ze diep weggestopt.  Als je baby geboren is, komen ze als vanzelf naar boven. Iedere relatie is anders. Vaak genoeg vind je elkaar wel weer als alles in rustiger vaarwater komt.
Waarom gaat het bij de ene relatie goed en bij de andere niet? Het kan zijn dat je in die hectische tijd elkaar kwijt raakt. Er kan mogelijkerwijs een strijd “op leven en dood” ontstaan. Zo diep zit dat …

Verwachtingen
Je start beiden je relatie met verwachtingen. Je had misschien verwacht dat die ander jou zou begrijpen. En dan, als de baby er is, sta je er eigenlijk alleen voor. Want in die hectische tijd ga je allebei je eigen waarden verdedigen. Die worden ingegeven door je eigen opvoeding. Hier ga jij  voor, want dat is jouw veiligheid. Ik zeg wel eens: “Eigenlijk komt er uit wat er altijd al in zat”. Zowel vader als moeder brengt de eigen gezinscultuur mee. Daar put je uit, dat is wat je kent en zo doe je het. Je hebt geen ander voorbeeld. Zelfs al zou je je enorm verzetten tegen je eigen opvoeding, dan nog zul je merken dat je toch ook automatisch “dingen” daarvan gaat herhalen.

Ouders voelen zich nog al eens schuldig bij een scheiding, vooral als het niet goed gaat met de kinderen. Zij hebben even geen energie voor andere zaken dan hun eigen verdriet, boosheid, gevoel van mislukken. Logisch. En ja dan zijn ze er niet optimaal voor de kinderen.

Je houdt zo ontzettend veel van je kinderen, en toch ….  Als het dan mis gaat, weet je even niet hoe je ze kunt opvangen. Er gebeurt te veel tegelijk.

Soms loopt het in je leven zo. Je had nooit bedacht voor je aan kinderen begon, dat het zo zou lopen. Je hebt het nooit zo bedoeld dat je uit elkaar zou gaan, toen je je  kinderen kreeg.  Het voelde voor mijzelf indertijd ook als een enorme mislukking. Ik kon mijn positieve intenties niet waarmaken. Door de Helende Reis heb ik mijn schuldgevoelens kunnen loslaten. En nog steeds voel ik dat het voor de jongens zwaar is geweest. Voor mij ook trouwens, het was echt een moeilijke tijd.

Waar vind je hulp?
Dan komt het grote overleven voor alle leden van het gezin.
Je kind trekt zich terug, of gaat juist in verzet. Wat kun je doen? Waar kun je heen? Waar vind je hulp?
Daarom ben ik zo gelukkig met de Helende Reis. Vanaf een jaar of 5 of 6 kan een kind een Reis doen. Bij jongere kinderen kun je het beste als vader of moeder zelf een Reis doen. Ik kan ook een afstemming doen als Luisterkind Werker.

Scheiden doet lijden en acceptatie
Scheiden doet lijden wordt gezegd. Dat is het ook. En het is een nieuwe fase in je leven, met alle uitdagingen van dien.  Ik had in die tijd graag hulp gevonden waar ik echt wat aan had gehad. Die hulp kwam in mijn geval later in mijn leven en dat heeft mij veel goed gedaan. Een van de belangrijkste dingen is volgens mij,  dat je helemaal kunt accepteren dat je de “dingen” deed, zoals je ze deed.
Voor kinderen werkt het anders. Zij hebben nooit gevraagd om de veranderingen in hun leven. Simon heeft in zijn Helende Reis zijn beperkende overtuigingen kunnen loslaten. Bovendien heeft hij zijn beide ouders kunnen vergeven. Dat kon hij pas, nadat hij eerst zijn verdriet van toen kon toelaten en kon uitspreken wat hij nog nooit had gedaan. 

De namen zijn gefingeerd om herkenning te voorkomen