Opgeruimd leven geeft RUST en RUIMTE
Iedere dag een dagje ouder, dat gaat gewoon van zelf. Daar hoef je niets voor te doen.
Ik wil het hier hebben over opgeruimd ouder worden. Daarbij richt ik mij op 60-plussers die nu nog actief en fit zijn. Is dat gek? Ik denk van niet.
Zelf ben ik heel erg bezig met ouder worden. Ik heb onlangs mijn tweede kleinkind gekregen. Ik voel dat ik echt in een andere fase van mijn leven zit. Hoelang heb ik nog? Zie ik mijn kleinkinderen nog volwassen worden. Leeft mijn echtgenoot dan ook nog? Ben ik dan nog gezond?
Bij de geboorte van mijn kleindochter, bladerde ik weer door fotoboeken en babyboeken. Ik ging opruimen en sorteren. Ik kwam oude foto’s van mijn ouders tegen, die allang niet meer leven. Ik ging namen en data op die foto’s schrijven. Ik heb een stukje geschreven over mijn ouders, wie ze waren, hun familielijnen, beroepen, waar ze woonden, enz. enz. Want als mijn beide zoons na mijn overlijden mijn spullen gaan opruimen, geeft het mij een fijn gevoel, dat ze niet alles in de kliko gooien, omdat ze foto’s vinden en geen idee hebben wie daar opstaan.
Bij foto’s kijken, daar komen ook de nodige emoties bij. Mijn tijd als kind, hoe was dat, de verhuizing, toen ik 13 jaar was.. van een dorp naar een stad met alles onbekend. Het dorp waar ik me heel goed en thuis had gevoeld.. zomaar achterlaten, omdat mijn vader een andere baan kreeg.
Daar waren ook weer de foto’s van mijn eigen kinderen. De tijd dat ze klein waren, dat was mooi. Daar was ook de tijd van de scheiding, mijn beide zoons 6 en 9 jaar. Dat was een hele moeilijke tijd. Wat had ik toen graag professionele hulp gehad. Mediators bestonden nog niet.
De zoektocht naar mijzelf is rond die tijd begonnen. Pas bij de Journey vond ik mezelf. Dankzij alle Journey-processen / Helende Reizen kon ik oude emoties opruimen. Toen besefte ik pas hoeveel ik had weggestopt. Ik wist heel goed dat ik mijn leven lang het anderen naar de zin wilde maken. En dat ik verlegen was en vrij onzeker. Met de komst van mijn eigen kinderen had ik wel een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Op een bepaalde manier was ik zelfverzekerder geworden. Toch diep van binnen zat nog altijd mijn onzekerheid: ben ik wel de moeite waard (?), heb ik wel iets te melden (?).
Ik zeg vaak, dankzij de Journey ben ik een ander mens geworden. Dat klopt natuurlijk maar half. Ik ben nog steeds wie ik ben, alleen word ik nu niet meer gehinderd door beperkende overtuigingen. Ik ben veel spontaner geworden, en vooral, ik kan voelen. Vroeger zat ik erg in mijn hoofd, relativeren vond ik mooi.
Opgeruimd ouder worden.
Ik heb gemerkt dat heel veel mensen niet toe zijn gekomen in hun leven om oude emoties, oude pijn te verwerken, op te ruimen.
In alle drukte van werk, kinderen, organiseren, familie, vrienden, liep het leven, zoals het liep. Je had misschien ook niet geleerd over emoties te praten, of na te denken. Trouwens, praten en denken brengt lang niet altijd de oude pijn naar boven. Je kunt heel lang jezelf voor de gek houden. Bv. door te relativeren en te zeggen: ach, anderen hebben het veel moeilijker, ach, al zo lang geleden, mijn ouders hielden van mij en hadden alles voor mij over, zij deden zo hun best, mijn verhaal is niet belangrijk…
Vaak hoor ik dat mensen bang zijn om afhankelijk te worden. Ziekte of Alzheimer hangen als een dreiging boven hun hoofd. Hun eigen vader of moeder maakten een heel moeilijk proces door, dat willen zij voor geen goud zelf ervaren.
Daarom zeg ik, houd opruiming!!! Nu kan het nog, nu ben je nog fit en vooral helder.
Marieke de Vrij schreef haar boek Dementie anders belicht. Zij gaat zelfs zo ver, zij zegt, dat door het verwerken van emoties je dementie zelfs kunt voorkomen. Ze geeft ook tips hoe dat te doen. Ik denk dat je in ieder geval zo’n proces kunt vertragen en minder heftig maken. Dan hoef je er ook niet meer bang voor te zijn. Want ook die angst kan jou weer blokkeren.
Als je op een diepgaande manier zaken uit je verleden kunt opruimen, loslaten, kunt vergeven, zal dat altijd jouw gezondheid ten goede komen.
Tegenwoordig wordt er vooral gewezen op actief blijven, gezond eten, sporten en bewegen. Dat is zeker belangrijk. In mijn ogen vergeet men iets, namelijk welke impact ons emotionele leven daarbij heeft.
Laatst zag ik op NPO2 Hollandse zaken met Cees Grimbergen. Het lege nest, en dan… ? De zorg voor de kinderen is voorbij. Je bent weer met z’n tweeën. Hoe ga je dan verder met je partner? Hoe maak je er een warme relatie van? Er waren een paar mensen gescheiden, en een echtpaar dat nog steeds bij elkaar was. Een man zag na zijn scheiding zijn eigen kinderen niet meer. Moeizame discussie. Ieder had natuurlijk zijn eigen verhaal. Tips van anderen, wat kun je daar mee?
Toch heb ik een advies, een TIP. Voordat je al je schepen achter je verbrandt, ga dan eerst op onderzoek uit. Wat zijn jouw drijfveren? Kun je misschien alleen maar voelen dat ze van je houden, door te zorgen voor anderen? Wat zijn jouw behoeften? Waarom wil jij zo graag mensen om je heen? Misschien is dat wel een vlucht, om niet alleen met jouw eigen (weggestopte) emoties te hoeven zijn? Van pijn, verdriet, gemis aan eigen liefde… ?
Dit heeft alles met zingeving te maken. Wat wil je in je leven? In deze laatste fase?
LEVEN, ja natuurlijk. Waar vind je oplossingen? Vraag jezelf eens af, hoe was jouw leven en hoe jullie relatie? Wat heb je er zelf in geïnvesteerd? Was je er alleen voor de kinderen? Heb je jouw emoties en wensen wel eens duidelijk uitgesproken naar de ander?
Heel veel vragen. Je zult uiteindelijk met jezelf verder moeten, het alleen moeten doen.
Ik snap ook wel, dat mensen gaan scheiden, dat heb ik zelf ook gedaan.
Toch zeg ik nu, ga eerst met jezelf aan de slag. Dan kun je later altijd nog een stap nemen. Wel overwogen.
Rustig aan doen… is stil staan voor sommigen. Dan ben je pas echt oud. De reclames spreken voor zich.
Een vriendin van mij, 73 is ze, is onlangs gestopt met het plannen van iedere dag een afspraak met vriendinnen. Ze heeft veel sociale contacten en wil die graag onderhouden. Iedere dag sprong ze in de trein om af te reizen naar een vriendin in het hoge noorden, de volgende dag ging ze zwemmen met een vriendin van vroeger, die zelf niet zo veel meer kon. Ze werd er helemaal tureluurs van. Overspannen. Dus ze nam het besluit daarmee te stoppen. Nu pakt ze de telefoon en belt met haar vriendinnen. Dan heeft ze de rest van de dag voor zich zelf. Heerlijk, zo rustig aan!
Voor mij is rustig aan doen: de tijd nemen en terugblikken, afscheid nemen, sorteren, materiële dingen opruimen, vooral jouw emotionele ballast. We hebben allemaal heel veel meegemaakt in ons leven. Ieders rugzak zit vol. Toen we jong waren, hadden we verwachtingen. Zijn die uitgekomen? Welke teleurstellingen kreeg jij te verwerken? Als kind, zit jij nog gevangen in oude kind-patronen? Zoals mijn cliënt 60+, die in haar Helende Reis ontdekte dat zij in de zorg van haar moeder, die in een zorgcentrum woonde, nog steeds reageerde zoals zij dat als kind deed, meteen in de benen komen, als moeder iets vroeg. Nee zeggen, kwam niet bij haar op.
Met welke ziektes, verliezen kreeg jij te maken, sterfgevallen van geliefden, scheiding? Heb je verkeerde keuzes gemaakt, heb je daar spijt van, of voel je je schuldig? Zit er ergens nog woede, of haat? Omdat je je niet gezien voelde? Vul het zelf maar aan…
Allemaal zaken die belangrijk zijn om onder ogen te zien. Daarna pas zul je je VRIJ kunnen voelen. Daarna pas kun je je oude dag vieren op de manier die jij fijn vindt. Dan pas kun je accepteren hoe alles is gegaan in je leven, dan pas kun je er VREDE mee hebben.
Kom maar langs voor een kop koffie, dan kunnen we samen inventariseren wat er bij jou nog verstopt zit en waar je onbewust last van hebt.
VIDEO: Opgeruimd Ouder Worden