Jezelf bewijzen of waarmaken

Als ik om me heen kijk en mijn cliënten beluister, hoor ik vaak de verzuchting dat ze zich niet gezien voelen. Dat er altijd een onderstroom is, ik hoor er niet bij, ik word niet serieus genomen.

Loyaliteit naar ouders
Loyaliteit van zoon naar vader, lijkt  groter, juist als je niet gezien werd… Dat las ik in de Volkskrant.
Zo kwam ik op het idee een blog te schrijven over niet gezien of niet gewaardeerd worden door (één van) je ouders, al vanaf het begin. Dat werkt vaak subtiel en zit heel diep weggestopt.
Met je hoofd kun je er niet bij. Je lichaam laat het je meestal wel voelen.

Aan de buitenkant is niets te zien
Het gaat bijna altijd over mensen die op het eerste gezicht goed functioneren en gelukkig zijn. Dat zijn ze ook, alleen diep van binnen knaagt er iets. Ze zullen net iets beter hun best doen, ze zijn net minder zeker van zichzelf dan je zou denken. Ze leggen meestal de lat hoog voor zichzelf, perfectionisten, kun je ze noemen.

Hoe gaat dat nou in zijn werking? Een paar voorbeelden:
Piet is de derde zoon, zijn vader had liever een dochter. Bij zijn geboorte loopt vader weg, zonder een blik naar de baby. Zo vaak als ik Piet zie, heeft hij het er over. Hij werd niet gezien door zijn vader. Wat had hij gedaan? Hij vraagt het zich altijd af. Hij is verder geslaagd in het leven, wel een keer gescheiden, maar zeker een goed leven, met altijd die ondertoon, “ik ben niet belangrijk, ik tel niet mee”.

Zo sprak ik laatst een vlotte man van een jaar of 45. Het was op de opening van een tentoonstelling dat ik hem zag.  Leuke vent, aardig met zijn kinderen, enthousiast in gesprekken, heel sociaal kwam hij over. In de pauze gaat hij achter de piano zitten en speelt en zingt wat voor z’n zoontje. Hij kwam op mij heel leuk en ontspannen over. Tot ik zijn oudere zus hoor zeggen: “hij vraagt weer aandacht, hoor, wat zit hij zich aan te stellen”. Hij was echt het kleine broertje die veel moeite moest doen om zijn plek in het gezin te veroveren. Het was hem gelukt, toch bleef hij die aansteller.

Of Jan, wiens vader altijd aan het werk is. En als hij thuis is, ligt hij op de bank en slaapt. Jan blijft naast de bank zitten wachten. Wachten tot vader even tijd voor hem heeft. Hij is gaan stotteren, omdat hij gelooft dat wat hij te vertellen heeft, niet belangrijk is, dat niemand naar hem wil luisteren. Lees meer over Jan in mijn boekje, hoofdstuk “stotteren”, in Geluk op je pad…

Of over Mieke. Zij is het tweede kind in het gezin, er is al een zusje. Haar moeder wilde graag een tweede kind, vertelt ze haar dochter later. Haar vader was daar toen niet aan toe. Hij vond het altijd al moeilijk voor kinderen te kiezen. Toen de eerste kwam, ging hij helemaal voor de bijl en werd totaal in beslag genomen door zijn eerste dochter. Alleen voor een tweede kind had hij emotioneel geen ruimte meer over. Dat heeft Mieke altijd gevoeld. Als kind was ze erg verlegen, dat werd faalangst en een sociale fobie.

“De Helende Reis voor kinderen”
Brandon Bays vertelt in haar boek “de Helende Reis voor kinderen”, hoe subtiel dit soort dingen kunnen gaan. Ze zegt: het is heel belangrijk echt naar je kind te luisteren, partner van je kind te zijn. Zij beschrijft in haar boek bijvoorbeeld  een gezin dat gezellig naar een pretpark gaat. Zoonlief van 6  is bang om de achtbaan in te gaan. Moeder haalt hem over, ach, toch leuk met z’n allen, je zult zien dat het goed gaat. Dat gebeurt uiteraard met de beste bedoelingen. Toch voelt het jochie zich niet gehoord, hij was gewoon echt bang. Met als gevolg dat hij zich terug trekt in zichzelf. Met als overtuiging: “naar mijn gevoelens wordt niet geluisterd”. Dat komt er later uit in een Helende Reis.

Dus ja, zeg het maar…
Er zijn natuurlijk geen regels te geven. Ieder kind heeft zijn eigen verhaal, iedere ouder is anders. Met de beste bedoelingen kunnen gevoelens opgewekt worden bij het kind, die een enorme impact hebben. Waarom gaat de een  vol zelfvertrouwen door het leven en is de ander altijd aan het zoeken. En vergis je niet in dat zelfvertrouwen. Daar kan van alles onder zitten. Misschien dat er eerst iets moet gebeuren, waardoor je aan het denken wordt gezet. Of soms ontstaan er depressieve gevoelens, of burn-out….

Liever kwijt dan rijk
Als je dit leest, denk je misschien, dit gaat niet over mij. Toch wil ik je vragen naar de hele subtiele reacties van je lichaam te kijken. Voelde je bij het lezen even een steek in je maag? Moest je zomaar hoesten? Stokte je adem heel even? Ging je ineens wat hoger ademen? Ging je hart iets sneller kloppen?
Je zou er normaal geen aandacht aan geven. Toch in dit geval, lijkt het er op dat je lichaam spreekt. Dat je van binnen iets herkent. Als dat zo is, of mogelijk na een paar dagen of in een droom, neem dan contact met me op. Dan plannen we snel een Helende Reis en gaan we rustig kijken naar die dieper gelegen emoties die je maar beter kwijt dan rijk kunt zijn.

 

Kort bericht, laatst te zien op mijn Facebook pagina: de Helende Reis-Margot de Hoest :
Ken jij dat, dat gevoel  “jezelf te moeten bewijzen???
Dus ja, houden van je zelf is dan gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Je zelf bewijzen, dat kan bijvoorbeeld komen doordat je altijd met je broer werd vergeleken die alles zo goed op orde had… of dat jij als jongste erbij wilde horen en wilde laten zien dat jij ook iets te vertellen had… Of dat je het zo miste dat je vader nooit eens zou zeggen dat je het goed had gedaan…
Diep zit dat weggestopt, dat gevoel van net niet helemaal te voldoen. Dus eigenlijk nooit in staat echt van je zelf te houden. Van buiten ziet niemand dat, maar jij wordt daar zo moe van…
Ben jij er klaar mee? En wil je er van af?
Een Helende Reis kan helpen: www.margotdehoest.nl