De kinderen, die merken niks van de scheiding

“Ik heb nooit iets gemerkt van de scheiding”, zegt Yvonne. Ze kwam laatst in mijn praktijk voor een Helende Reis.
Ze was nieuwsgierig naar hoe ik werk en hoe ik Vergeven gebruik. Ik noem haar Yvonne, samenwonend en twee zoons. Gelukkig in haar leven en werk, druk bezig met van alles.
Zoals altijd begin ik het gesprek, als voorbereiding voor de Helende Reis, met een paar vragen.
Zoals: uit wat voor gezin kom jij zelf, broers, zussen, ben je de oudste, of anders, hoe was je vader, wat was hij voor man, je moeder, wat was zij voor vrouw?
Yvonne vertelt me dat haar ouders gingen scheiden toen ze 8 jaar was. Dat hadden haar ouders heel goed gedaan, ze hadden zichzelf altijd alles ontzegd voor het welzijn van de kinderen. Ze woonden dicht bij elkaar, dus ook dat was goed geregeld. Niets dan lof. Ze had sinds haar puberteit goed contact met allebei. Haar vader was een paar jaar geleden plotseling overleden.

Herinnering
De eerste herinnering die in het proces in haar op komt, is dat er altijd best veel ruzie was thuis. En vooral dat de wereld “ophield te bestaan”, toen haar vader vertelde dat zij zouden gaan scheiden. Nadat hij dat had gezegd, liepen ze gevieren, vader, Yvonne, broer en zus, naar zijn nieuwe flat.
Ze had zich nooit gerealiseerd hoe belangrijk dat eerste moment was…
Ik zie het voor me, vader zit gespannen op de stoel bij de tafel, zijn 3 kinderen staan voor hem. Hele onwerkelijke situatie. Yvonne van 8 jaar dacht toen alleen maar: “hoe moet het nu verder?” Ze vertelt de herinnering met tranen in de ogen. Ook “weet ze” dat haar moeder er niet bij was, omdat die het niet aan kon.

Toen en nu
Wat had je nodig toen, welke kwaliteit of eigenschap, vraag ik haar vervolgens in de Helende Reis, om de situatie toen wel aan te kunnen. Niet dat je het verleden kunt veranderen, maar om te zien, hoe je nu en in de toekomst je reactiepatroon kunt veranderen. Positief.
Ze zegt, “2 armen om me heen, en weten dat alles goed komt. Vertrouwen dat we het gaan redden samen”.
Vooral dat laatste herkent ze in haar leven van nu. Ze is altijd bang in nieuwe situaties: “als alles maar goed gaat, als ik het maar ga redden”.

Patronen en rollen
Haar broer, ging zich toen gedragen als de “man in huis, als de vader”, zorgzaam en alles regelend. Ook zo’n patroon, dat aan een kant heel positief is, aan de andere kant heel belastend kan doorwerken in je leven nu. En het was ook niet zijn verantwoordelijkheid. Zijn eigen vader is en blijft de vader, zijn moeder de moeder. Het lijkt allemaal logisch. En toch… het gebeurt, geheel onbewust. Je “kiest” een patroon, een rol. Yvonne was in die tijd liever bij haar vriendinnetje dan thuis. Ging liever leuke dingen doen.

Zo subtiel werkt alles.
Dat is de belangrijkste boodschap voor mij In de documentaire van Sunny Bergman “Wit is ook een kleur”. Zij zegt daarin, wat ik ook beweer: als ouder geef je onbedoeld van alles aan je kinderen door. Heel subtiel, helemaal onbewust of onbedoeld.
Het experiment met zwarte en witte poppen in de documentaire laat dat duidelijk zien. Bijna alle kinderen, wit of zwart, kiezen de witte pop als de liefste. De witte kiezen zij als de baas en de slimste.
De reacties van de ouders van de geteste kinderen, spreken daarin boekdelen. Zij dachten altijd hun kind “kleurenblind” op te voeden. Dat kan dus niet. Overtuigingen worden nu eenmaal van ouder naar kind doorgegeven, die dat van hun ouders doorkregen, van generatie naar generatie.

Genen zijn te veranderen
Het zit in de genen, zegt men vaak. En dan is het klaar. Ik denk ook dat het in de genen zit. Alleen weet ik, dat uit onderzoek is gebleken, dat je genen daarna wel degelijk veranderd kunnen worden.
Lees Bruce Lipton er maar op na in zijn boek “de biologie van de overtuigingen”. Als celbioloog laat hij zien dat genen in een positieve omgeving veranderd kunnen worden. En als jij de beslissing neemt om te willen veranderen, dan kan dat. Daar werk je ook in de Helende Reis-methode aan.

Last van de (v)echtscheiding
Uit onderzoek blijkt dat er heel veel kinderen in de puberteit-leeftijd veel last van scheidingen hebben. Om maar niet te spreken over vechtscheidingen.
Onderzoeken worden er gedaan, hoe je kinderen het beste kunt begeleiden. De “Divorce challenge” werd eind 2016 uitgeschreven door het ministerie van veiligheid en justitie. Je kon daar je voorstellen van aanpak insturen. Dat heb ik gedaan. Alleen waren er meer dan 500 inzendingen. Er werden er 12 uitgekozen. Ik ben benieuwd of ik er ooit nog iets van hoor.

Kinderen èn hun ouders
Mijn visie is dat niet alleen de kinderen begeleiding nodig hebben, maar ook hun ouders. Omdat niets op zichzelf staat, maar alles één geheel is. Uit bovenstaand voorbeeld van Yvonne blijkt, dat ook al doen de ouders het heel goed, er toch diep van binnen “dingen” veranderen bij het kind. De een wordt bang voor veranderingen, de ander voelt zich verantwoordelijk, weer een ander gaat op in lol maken.
Het kan ook dat kinderen er door “lastig” gedrag op reageren, adhd worden, of een eetstoornis ontwikkelen. Zoals dat meisje van 13 jaar uit mijn praktijk. Spanningen thuis, vader woonde (tijdelijk) bij een vriend. Het meisje gaf  in die tijd een signaal af aan haar ouders: “ik ben er ook nog!”  Zij zou er geen baat bij hebben gehad, als ik me alleen maar op haar eetstoornis had gericht. Nee, ik keek naar het geheel. Zij kwam 3 x bij me, moeder 2 x, vader 1 x.
En nu zijn ze weer als gezin bij elkaar.

Titel van dit blog
De titel van dit artikel komt van het boek van Dominique Prins : “De kinderen? ….. die merken er niks van ”. 14 volwassenen vertellen in het boek over de echtscheiding van hun ouders.  Ik heb het nog niet zelf  gelezen Ik koos het, omdat de titel precies past bij mijn stuk.

Steuntje in de rug
In mijn eigen scheiding, had ik graag een steuntje in de rug gehad. Al die emoties… boosheid, schuldgevoelens, gevoel van mislukking, hoe kom je er uit? hoe krijg je alles op een rijtje? Mijn methodes van Helende Reis en Afstemmingen (vooral bij kleine kinderen) helpt erger voorkomen.
Laten we vooral zorgen dat echtscheidingen geen vechtscheidingen worden!!!

Dus ….  mijn vraag is daarom:
Wil je dit artikel doorsturen aan anderen, als je denkt dat daar behoefte aan is, of als ze in een moeilijke situatie zitten?
Of delen op je Facebook pagina?
Dit is mijn Facebook pagina: de Helende Reis-Margot de Hoest (die mag je liken)

 

www.margotdehoest.nl voor al je verdere vragen, aanmelden voor de Nieuwsbrief, en je kunt er mijn BLOG’s lezen.

Eerdere blogs: Scheiden doet lijden, de Helende Reis voor kinderen,    Scheiden doe je samen// (v)echtscheiding